Bir devrin sonudur ölümsüzlük
Bizler bütün Üstatlar gittiğinde öksüz kalacağız…
Hayatın her alanında kendimize idol aldığımız, örnek seçtiğimiz ve adını dahi duyunca içimizi kıpırdatan o duygunun sahipleriyle yürürüz aslında. Yürürken sanki yol hiç bitmeyecek ve bizi taşıyan o muazzam güç hiç tükenmeyecek yanılgısına kapılırız. Ağaçların çıplaklığı gözlerimizin pembesinde görünmez kalır, biz bildiğimizde direnir yola devam ederiz. Ta ki bedenimizi saran havanın, artık içimizi ısıtmaktan vazgeçip bizi gerçekliğe uyandırdığı zamana dek…
Bir ölümsüzün adını daha kazıdık “yıldızlar”a. Yıllardır evlerimize konuk olan, sesindeki enerjiyle yüreklerimizi sıcacık yapan bir duayeni selamlıyoruz şimdi… Ses dedim de.. Sahi ne demekti ses? Sesin de bir kimlik olduğunu biliyor muydunuz? Hakikat kimliği, sadakat kimliği. Bir güven ve sevgi bağı göstergesidir ses. Bazı sesler vardır saatlerce dinlese bıkmaz insan, usanmaz öylece bakakalmaktan. Bazı sesler vardır cıvıl cıvıl her kelimesinde kuşların kanat çırptığı. Ve bazı sesler vardır ki tınısından tanır, hecesinden sararsın yüreğini. Kıymetli Usta Metin Uca sesiyle seven eşsiz bir timsaldi. Sesiyle gülen, sesinde hoşluk örtünen ve sesinde umudu hiç tüketmeyen… Kulaklarda takılı kaldı şimdi tıpkı diğerleri gibi. Öylesine beklenmedik, öylesine telaşe adımlarında…
Muazzam kişiliğiyle yoğurduğu mesleğini layıkıyla icra eden büyük Usta Metin Uca bizleri derinden yaraladı gidişiyle. Öyle ki bir an durup bekledim ve şu cümleler döküldü yüreğimden dilime;
Bir devir yavaş yavaş kapanıyor. Ustalar bir bir kalkıyor içlerine doğan son bakışlarda veda ederken. Bitiyor koskoca bir devir. Ya hepsi bırakıp gittiğinde bizler ne yapacağız? Sanatın bekçileri kimler olacak? Hangimiz derinlikli bakışın mimarı olup akacak yılgınlığa esir olmadan? Bizlere kim usta olacak? Bir devir bitiyor. Ve ayrılıyorlar aramızdan hasrete emanet bıraktıkları nicelerini. Bizler yavaş yavaş sessizleşiyoruz…’
Işıklardasın artık sesiyle seven adam! Işıklardan bizlere bakar ve sunarsın yine sen umuda yaslanmış o dev sevdanı. Sesin anılarda, yankısı sevenlere emanet! Alkışlar siyaha mı susamış? Kopuyor mateminden oluk oluk zamanı bitirircesine… Işıklardasın, yeryüzündeki tek bir sanat sevdası yok olana dek! Sen ışığa, seslenişlerin seninle yürüyenlere emanet…
Toplum insanı ölümsüzdür. Sanat insanı ölmez! Bizler hepsi gittiği vakit öksüz kalacağız…
Bir devir ölümsüzlük mührüne eğilecek…
Gamze Bargın Bulmuş
